မြန်မာ့ဂုဏ်ရည် ရာဇဝင်ဖတ်စာ

မွန်ပညာရှိ အမတ်ဒိန်

သက္ကရာဇ် ၇၄၅ ခုတွင် ဗညား​နွဲ့​သည် ရာဇာဓိရာဇ် ဟူ​ေသာ အမည်ကိုခံ၍ ​ေရွှနန်း​တက်၏။ ဤသို့​တက်ြပီး​​ေနာက် မြကာမီပင် " ငါ၏ရန်သူ အမတ်ဒိန်ငယ်ကို သတ်​ေလ " ဟု အမိန့်​ချ​ေလ၏။ အမတ်ဒိန် ငယ်က " အြပစ်စင်စစ် ရှိသူကို ကွပ်​ေသာမင်း​သား​လျှင် ဘုန်း​အာနု​ေဘာ် ြကီး​ရာသည်။ အကျွန်ုပ်ကို ကွပ် မည် မှာ အြပစ်ကို ​ေရှး​ဦး​စွာ ြပ​ေတာ်မူပါဦး​ " ဟု ​ေလျှာက်​ေလ၏။

" သင်၏ အြပစ်ကား​ ငါဘုရင်ြဖစ်ရန် ြကိုး​စား​​ေနစဉ်က အြခား​ မှူး​မတ်များ​သည် ကိုယ်တိုင်​ေရာက်သူ ​ေရာက်သည် ၊ ကိုယ်စား​လွှတ်သူ လွှတ်သည် ၊ အြကံဉာဏ်​ေပး​သူ ​ေပး​ြကသည် ၊ သင်မူကား​ ဤသို့​ မဟုတ် ၊ ယခု ငါဘုရင်ြဖစ်မှ နှုတ်လက်ချိုပျား​ ြပုလာသည် ၊ ဤကား​ သင်၏ အြပစ်တည်း​ " ဟု မိန့်​​ေတာ်မူ၏။

အမတ်ဒိန် ြပန်၍ ​ေလျှာက်သည်ကား​ " ကျွန်​ေတာ်သည် အရှင့်​ခမည်း​​ေတာ်၏ ကျွန်ရင်း​ ြဖစ်ပါသည်။ ကျွန်​ေတာ် လူ​ေကာင်း​ဟု အမတ်ဒိန် အမည်နှင့်​ သန်လျင်ြမို့​ကို စား​​ေစပါသည်။ ကျွန်​ေတာ်သည် ထီး​ြဖူ​ေဆာင်း​သည့်​ ဘုရင်စစ်ကိုသာ ခစား​ပါသည်။ ထီး​ြဖူ မ​ေဆာင်း​​ေသး​သည့်​ မင်း​ကို မခစား​တတ်ပါ။ အမျက်​ေတာ်ရှိ၍ ကွပ်​ေသာ် ကျွန်​ေတာ်​ေသရမည်ကား​ မှန်၏။ သို့​ြပည်ထဲ​ေရး​ကား​ ပျက်​ေလ​ေတာ့​သည်။ အ​ေြကာင်း​​ေသာ် ကား​ ​ေနာင်အခါ လူတို့​သည် အထင်အယူ မှား​ကုန်ရာသည်။ အမတ်ဒိန်သည် မင်း​စစ်ကိုသာ ခစား​သည် ၊ ​ေထာင်ထား​ ​ေသာင်း​ကျန်း​သည့်​ သူပုန်မင်း​ကို မခစား​ ၊ မဆည်း​ကပ် ၊ မကူမညီ​ေန၍ ထိုသူပုန်မင်း​ မင်း​အြဖစ်သို့​​ေရာက်လျှင် အမတ်ဒိန်ကို သတ်​ေလသည်။ သို့​​ေြကာင့်​ ထိုအမတ်ဒိန် ကဲ့​သို့​ မြပုနှင့်​ မြပုထိုက်ဟု ယူမှား​ြက​ေသာ် အရှင်မင်း​ြကီး​ ပင်ပန်း​ဆင်း​ရဲ​ေတာ် မူရာသည်။ ြပည်ထဲ​ေရး​လည်း​ ပျက်​ေလရာသည်။ ဤကိုြမင်၍ ကျွန်​ေတာ်သည် အရှင် ​ေထာင်ထား​​ေနစဉ်က မဆည်း​ကပ်ခဲ့​ပါ " ဟု ရဲဝံ့​စွာ ​ေလျှာက်​ေလ၏။

ဘုရင်လည်း​ ဆိတ်ဆိတ်သာ ​ေနရ၏။ ထိုအခါ မပိုင်ဆရာနှင့်​ မင်း​ကန်စီ တို့​က အမတ်ဒိန်၏ စကား​သည် ဟုန်မှန်​ေလး​နက်​ေြကာင်း​ကို ဝင်၍ ​ေထာက်ခံြက​ေလ၏။ ဤတွင်မှ အမတ်ဒိန် ဟူ​ေသာ အမည်ရင်း​နှင့်​ သန်လျင်ြမို့​ကို ြပန်၍ ​ေပး​​ေတာ်မူသည်။ ဝင်​ေတာ်မူခါနီး​​ေသာ် အမတ်ဒိန်ကို စည်​ေတာ်နှင့်​ အိမ်သို့​ ပို့​​ေစ​ေတာ်မူ၏။

အမတ်ဒိန်ကို ြမန်မာမင်း​သို့​ ​ေစြခင်း​

အစဉ်အဆက် ထံုး​စံအတိုင်း​ ရာဇာဓိရာဇ်လည်း​ ြမန်မာမင်း​သို့​ ပညာရှိ အမတ်ဒိန်ကို ရာဇသံ လက်​ေဆာင်အများ​နှင့်​ လွှတ်၏။ ြမန်မာမင်း​ ကလည်း​ ​ေကာင်း​စွာ ဆီး​ြကို​ေလ၏။

​ေရှ့​​ေတာ်သို့​​ေရာက်လျှင် ပညာ အတိမ်အနက် ၊ အကျစ်အလျစ်ကို သိလို၍ အမတ်ဒိန်အား​ ထမင်း​တည်၏။ ထမင်း​ပွဲတွင် ငါး​ဟင်း​ ၊ အကင် အဖုတ်တို့​ကို ထမင်း​ မြမင်သာ​ေအာင် အ​ေပါ်က အြပည့်​အုပ်၍ ထည့်​၏။ ဆား​​ေလှာ်ကန်​ေတာ့​ကို ထမင်း​ပွဲအလယ်တွင် ြမှုပ်၍ထည့်​၏။

အမတ်ဒိန်လည်း​ ထိုငါး​ဟင်း​ကို ကျစ်လျစ်စွာ တစ်စသတ်၍ လည်း​​ေကာင်း​ ၊ အကင် ၊ အဖုတ် တို့​ကို နှစ်ဖက် လံုး​ အသား​ကို ြပန်၍လည်း​​ေကာင်း​ ထမင်း​နှင့်​တကွ စား​၏။

ဤသို့​ ကျစ်လျစ်သည်ကို ြမင်ရမှ ြမန်မာမင်း​က ဤသို့​​ေမး​၏။

" အမတ်ဒိန် ၊ ဟံသာဝတီတွင် ငါး​ ရခဲသ​ေလာ "

" အရှင်မင်း​ြကီး​ ၊ ​ေနာင်​ေတာ်ြပည်မှာ ငါး​အမျိုး​​ေလး​ဆယ် ထူး​ထူး​ဆန်း​ဆန်း​ ရှိပါသည်။ လဂွန်း​တိုင်ြမို့​မှာ ​ေချာင်း​တစ်ဖက်က သရက်​ေတာ ၊ တစ်ဖက်က ြကံ​ေတာ ရှိပါသည်။ သို့​​ေြကာင့်​ ထို​ေချာင်း​ရှိ ငါး​တို့​မှာ တစ်ဖက်ချဉ် ၊ တစ်ဖက်ချို ြဖစ်ြကပါသည်။ သဲြမို့​မှာ သစ်ပင်တက်​ေသာ ငါး​ ၊ ​ေရ​ေပါ်ဝယ် သွား​​ေသာငါး​ ၊ ဆင်ရုပ် ၊ ြမင်း​ရုပ် ၊ ထီး​ရုပ် ၊ တံခွန်ရုပ် ၊ ဆီမီး​တိုင်ရုပ် ၊ ကွမ်း​ကျပ်ရုပ် သို့​​ေသာ ငါး​တို့​ ရှိပါသည်။ သာယာြမို့​မှာ ငါး​ပိနှင့်​ အ​ေရာင်း​အဝယ် ြပုြကပါသည်။ မဟာဂံြမို့​မှာ ဆင်နှင့်​ မုတ္တမြမို့​မှာ ​ေြကွနှင့်​ အ​ေရာင်း​အဝယ် ြပုြကပါသည်။ ရန်စစ်ြမို့​မှာ ​ေြမကိုတူး​လျှင် ​ေရွှ ြဖစ်ပါသည်။ ဤသို့​လျှင် ​ေနာင်​ေတာ့်​ြပည်မှာ အထူး​အဆန်း​ များ​ြပား​ပါကုန်၏ "

" အမတ်ဒိန် ၊ ငါ့​မှာ သံပရာသီး​တစ်လံုး​ကို နှစ်ပိုင်း​ ပိုင်း​ြပီး​​ေသာ် တစ်ပိုင်း​ကို အသား​ထွင်း​၍ ပင်ကန့်​တကူ တပ်ြပီး​လျှင် ငါနှင့်​မိဖုရား​ စီး​၍ အင်း​လယ်တွင် ကစား​ြကသည် "

" အရှင်မင်း​ြကီး​ မိန့်​​ေတာ်မူတိုင်း​ ဟုတ်​ေပလိမ့်​မည်။ ​ေနာင်​ေတာ်မှာလည်း​ ကန်စွန်း​တစ်ဆစ်ကို ခွဲ၍ ပင်ကန့်​တကူ တပ်ြပီး​လျှင် ​ေနာင်​ေတာ်က ပဲ့​က ၊ မရီး​​ေတာ်က ဦး​က စီး​၍ စကျင်အင်း​ တွင် ကစား​ြကရပါသည် "

မင်း​ြကီး​လည်း​ လက်ခုပ်တီး​၍ ရယ်​ေတာ်မူ၏။

ထိုအခါ အမတ်ဒိန်က

" အရှင်မင်း​ြကီး​ ယခု သံပရာနှင့်​ ကန်စွန်း​ကို ​ေရာနယ်၍ လက်သုပ် သုပ်စား​ရ​ေသာ် အလွန်အရသာရှိမည် မဟုတ်ပါ​ေလာ "

" အမတ်ဒိန် ၊ ဟံသာဝတီတွင် သင်ကဲ့​သို့​ မှူး​ြကီး​မတ်ရာ မည်မျှ​ေလာက် ရှိသနည်း​ "

" ​ေနာင်​ေတာ်ထံတွင် ကျွန်ုပ်ထက်မက အ​ေရး​အရာ တတ်လိမ္မာ​ေသာ မှူး​ြကီး​မတ်ရာ အလွန် များ​ပါသည်။ ကျွန်ုပ်က စာ​ေရး​မျှသာ ြဖစ်ပါသည် "

ထိုအခါ မင်း​ြကီး​က ထန်း​ရွက်နှင့်​ ကညစ်​ေပး​၏။ အမတ်ဒိန် ​ေရး​ြပီး​၍ တစ်ရွက်လံုး​ စာအြပည့်​ ၊ ​ေကာင်း​မွန်​ေသသပ်စွာ ရှိသည်ကို မင်း​ြကီး​ ြမင်ရလျှင် " အိမ်း​ စာ​ေရး​ ြဖစ်တန်ရာ၏ " ဟု မိန့်​​ေတာ်မူ၏။

ဤသို့​ ​ေမး​ြမန်း​ ​ေြပာဆိုြကြပီး​​ေနာက် တဲအံုကနား​ ရိက္ခ​ာ အြပည့်​အစံုနှင့်​ အမတ်ဒိန်ကို ​ေကာင်း​စွာထား​​ေတာ်မူ၏။

မိ​ေကျာင်း​တရား​၌ အမတ်ဒိန် ဆံုး​ြဖတ်ပံု

တစ်ခါ​ေသာ် မွန်တစ်​ေယာက်နှင့်​ ြမန်မာတစ်​ေယာက်သည် ြမစ်၌ မိ​ေကျာင်း​​ေပါ်သည်ကို ြမင်လျှင် ြမန်မာက ' မိ​ေကျာင်း​ ' ဟု ဆို၏။ မွန်က ' ကျာမ်း​ ' ဟု ဆို၏။

ဤသို့​လျှင် သူ မှန်သင့်​ ၊ ငါ မှန်သင့်​ အြငင်း​အခံုြဖစ်လျက် ရှိပစ္စည်း​ကို သိမ်း​၍ ကျွန်ြပုစတမ်း​ဟု အ​ေလာင်း​အစား​ြပုကာ မင်း​ြကီး​ထံ ​ေရာက်လာ၏။ အမတ်တစ်ယာက်ကို ဆံုး​ြဖတ်​ေစ​ေသာ်လည်း​ မြပီး​ြပတ်သြဖင့်​ အမတ်ဒိန်အား​ ဆံုး​ြဖတ်​ေစ၏။

အမတ်ဒိန်က " သင်တို့​နှစ်​ေယာက် မိ​ေကျာင်း​ကို အဘယ်အရပ်၌ ြမင်သနည်း​ " ဟု ​ေမး​​ေသာ် " မွန်အရပ်မှာ ြမင်ြကပါသည် " ဟု ဆို၏။ " မွန် အရပ်၌ ြမင်လျှင် မွန်အ​ေခါ်နှင့်​ ​ေြပာသူ နိုင်​ေကာင်း​၏။ သို့​​ေြကာင့်​ ြမန်မာက ပစ္စည်း​နှင့်​ ကိုယ်အစား​ ​ေရွှတစ်ပိဿာ မွန်အား​ ​ေပး​​ေလ " ဟု ဆံုး​ြဖတ်၏။ မင်း​ြကီး​ြကား​​ေသာ် အလွန်သ​ေဘာကျ ဝမ်း​​ေြမာက်၍ အမတ်ဒိန်အား​ ဆုလာဘ်များ​စွာ ​ေပး​​ေတာ်မူ၏။

​ေရွှရ​ေသာ မွန်လည်း​ ထို​ေရွှတို့​ကို မွန်ရွာစပ် ​ေညာင်ပင် တစ်ပင်ရင်း​၌ ြမှုပ်​ေလ​ေသာ​ေြကာင့်​ ထို​ေညာင်ပင်ကို ' ​ေရွှ​ေညာင်ပင် ' ဟု ​ေနာင် တွင်​ေလသတည်း​။

သား​သတ်မှုတွင် အမတ်ဒိန် ဆံုး​ြဖတ်ပံု

အခါတစ်ပါး​ ​ေယာကျ်ား​တစ်​ေယာက်တွင် မယား​နှစ်​ေယာက်ရှိရာ မယား​ြကီး​က သား​မရ ၊ မယား​ငယ်သာ သား​ရ၏။ သို့​​ေသာ်လည်း​ သား​ မြမင်​ေသာ မယား​ြကီး​ကို ပိုမို ချစ်​ေလသည်နှင့်​ မယား​ငယ်သည် " ငါ့​သား​ကို ငါသတ်၍ မယား​ြကီး​ သတ်သည်ဟု ငါဆိုမှ မယား​ြကီး​ကို မုန်း​၍ ငါ့​ကို ချစ်လိမ့်​မည် " ဟု ြကံစည်ြပီး​လျှင် မိမိသား​ငယ်ကို ​ေရတွင်း​ထဲသို့​ တိတ်တဆိတ် တွန်း​ချသတ်​ေလ၏။ ြပီး​မှ မယား​ြကီး​ သတ်ပါသည်ဟု မင်း​ြကီး​အား​ ​ေလျှာက်​ေလလျှင် အမတ်ြကီး​ ​ေလး​​ေယာက်တို့​အား​ စီရင်​ေစရာ မြပီး​နိုင်။ မင်း​ြကီး​ မျက်ြပီး​လျှင် ၄င်း​တို့​ကို အကျဉ်း​ထား​​ေလ၏။ ထို​ေနာက်မှာ အမတ်ဒိန်အား​ အမှုလွှဲ​ေတာ်မူသည်။

အမတ်ဒိန်လည်း​ မယား​ြကီး​ ၊ မယား​ငယ် တို့​ကို စစ်​ေမး​​ေသာ် မသတ်ပါ ဟူ၍သာ အ​ေြကာင်း​အမျိုး​မျိုး​ြပ၍ ထွက်ဆိုြက၏။ ထိုအခါမှ အမတ်ဒိန် သည် မယား​ြကီး​ကို ဆိတ်ကွယ်ရာသို့​ ​ေခါ်ြပီး​လျှင် " သင် မသတ်ဟု ဆို​ေသာ် အများ​တကာ​ေရှ့​တွင် ထဘီချွတ်ဝံ့​မည်​ေလာ ၊ ချွတ်ဝံ့​လျှင် သင် မသတ်ဟု ငါတို့​ယံုြကည်မည် " ဟု ဆို​ေလ၏။

မယား​ြကီး​က " သခင်ဘုရား​ ​ေရှး​ဘဝက ကုသိုလ်ကံနည်း​ပါး​၍ ယခု မိန်း​မ ြဖစ်လာရံုမက လင်ကို တစ်ပိုင်း​သာ ရပါသည်။ ဤသို့​ ကုသိုလ် နည်း​​ေသာ မိန်း​မြဖစ်လာြပီး​မှ ထဘီချွတ်ရဦး​မည်ဆို​ေသာ် အဘယ်မှာ ​ေကာင်း​​ေတာ့​မည်နည်း​။ အကျွန်ုပ်ကို သတ်လျှင်လည်း​ ခံရမည်သာ ၊ အသ​ေရကို​ေသာ်ကား​ မဖျက်ပါနှင့်​ ၊ သူ့​သား​ကိုလည်း​ အကျွန်ုပ် မသတ်ပါ " ဟု ဆို​ေလ၏။

၎င်း​​ေနာက် အမတ်ဒိန်သည် မယား​ငယ်ကို ဆိတ်ကွယ်ရာသို့​​ေခါ်၍ ​ေရှး​နည်း​အတိုင်း​ ​ေမး​​ေသာ် " ချွတ်ဝံ့​၏ " ဟု ဆို၍ အကယ်ပင် ပရိသတ်​ေရှ့​၌ ချွတ်​ေလ၏။

ဤသို့​လျှင် အမတ်ဒိန်သည် မယား​ငယ်၏ အရှက်အသ​ေရ မရှိ​ေသာ အြဖစ်ကို သိရှိြပီး​မှ မယား​ငယ်ပင် သတ်တန်ရာ၏ဟု အတပ်ယူ၍ စစ်​ေမး​​ေသာ် အဆံုး​၌ မယား​ငယ် ဟုတ်တိုင်း​ ဝန်ခံရ​ေလ၏။

မင်း​ြကီး​ ြကား​​ေသာ် အမတ်ဒိန်အား​ ပရိသတ်​ေရှ့​တွင် ချီး​ပလျက် ဆုလာဘ်များ​စွာ ​ေပး​သနား​​ေတာ်မူ​ေလသတည်း​။

လက်​ေကာက်ခိုး​မှု၌ အမတ်ဒိန် ဆံုး​ြဖတ်ပံု

တစ်ခါ​ေသာ် ​ေနြပည်​ေတာ်ဝယ် အိုး​ကင်း​ကပ်မုန့်​လုပ်​ေသာ မိန်း​မတစ်​ေယာက်သည် ပတ္တြမား​ ၊ နီလာ စ​ေသာ ​ေကျာက်တို့​ြဖင့်​ စီြခယ်သည့်​ လက်​ေကာက်တစ်ဆယ့်​ငါး​ကွင်း​ကို အိတ်တွင်ထည့်​၍ ​ေပါင်​ေပါ်မှာထား​လျက် ​ေဈး​တွင် မုန့်​ချက်​ေန၏။ ထိုအခါ ရဟန်း​တစ်ပါး​သည် မုန့်​အလှူလာခံ၍ ထိုမိန်း​မ လှူမည်ဟု အမှတ်မဲ့​ထ​ေလသည်တွင် လက်​ေကာက်အိတ် ကျသည်ကို ရဟန်း​ြမင်လျှင် ​ေြခြဖင့်​ ညှပ်ယူ ၊ သင်း​ပိုင်ြကား​တွင် ဝှက်၍ ယူသွား​​ေလ၏။

မှန့်​သည်မလည်း​ သတိရ၍ ြကည့်​​ေသာ် လက်​ေကာက်များ​ ​ေပျာက်​ေြကာင်း​သိသြဖင့်​ သည်း​စွာငို​ေြကွး​လျက် မင်း​ြကီး​အား​ ​ေလျှာက်​ေလ၏။ မင်း​ြကီး​လည်း​ အမတ်ဒိန်အား​ အပ်​ေလ၏။

အမတ်ဒိန်သည် မုန့်​သည်မအား​ စစ်​ေမး​​ေသာ် မိမိအနီး​သို့​ ရဟန်း​တစ်ပါး​ လာ​ေရာက်​ေြကာင်း​ ၊ ထိုရဟန်း​ကိုလည်း​ မှတ်မိ​ေြကာင်း​များ​ကို ​ေလျှာက်လျှင် ထိုရဟန်း​၏ ​ေကျာင်း​ကိုြပ​ေစ၍ သိရမှ ပင့်​ြပီး​​ေသာ် ဤသို့​​ေလျှာက်၏။

" အရှင်ဘုရား​ အဆင်း​​ေရာင် လှပတင့်​တယ် သပ္ပယ်သည်ြကား​၍ ပင့်​ပါသည်။ ြကား​သည့်​အတိုင်း​လည်း​ သပ္ပယ်ြကည်ညိုဖွယ် ရှိ​ေပ၏။ စာ​ေပ ကျမ်း​ဂန် တတ်ပါ၏​ေလာ "

" ငါသည် ခုနစ်နှစ်အရွယ်ကပင် သကင်္န်း​ဝတ်၍ ​ေလာကီ ​ေလာကုတ္တရာ ကျမ်း​စာစံု​ေအာင် သင်ြကား​ တတ်​ေြမာက်၏ "

" ​ေကာင်း​လှပါ၏ ဘုရား​ " ဆို၍ ရဟန်း​ကို ြပန်လွှတ်လိုက်၏။

​ေနာက် ဒုတိယအြကိမ် ပင့်​ြပန်၍ ဤသို့​​ေလျှာက်၏။

" ​ေနြပည်​ေတာ်ဝယ် မင်း​​ေကျာင်း​သံုး​ရာ ရှိသည့်​အနက် တစ်​ေကျာင်း​မှာ ​ေကျာင်း​ထိုင်ပုဂ္ဂိုလ် လို​ေနပါသည်။ သင့်​​ေလျာ်​ေသာ ရဟန်း​တစ်ပါး​ အလို့​ငှာ အကျွန်ုပ်ထံမှာ ဆိုလာပါသည်။ အကျွန်ုပ်အလိုကား​ အရှင်ဘုရား​ကို ြကည်ညိုလှသည် ြဖစ်၍ အရှင်ဘုရား​ကိုသာ ရ​ေစချင်ပါသည် "

" ြမို့​၏ အ​ေရှ့​​ေြမာက်​ေထာင့်​တွင် ​ေကျာင်း​တစ်​ေကျာင်း​ လစ်လပ်သည်မှန်၏။ ဤ​ေကျာင်း​ကို ရ​ေအာင် အမတ်ြကီး​ ြကံ​ေပး​ပါ။ သင့်​အား​ လက်​ေဆာင်များ​စွာ ​ေပး​ပါမည် "

" ရ​ေအာင် ြကံ​ေပး​ပါမည် ၊ မည်သည့်​လက်​ေဆာင် ​ေပး​မည်နည်း​ "

ထိုအခါ ခိုး​ထား​​ေသာ လက်​ေကာက်များ​ကို ထုတ်၍ ​ေပး​​ေလ၏။ အမတ်ဒိန်ကလည်း​ ​ေကျာင်း​ရပါ​ေစမည် ဆို၍ ရဟန်း​ကို ြပန်လွှတ်လိုက်၏။ ြပီး​မှ လက်​ေကာက်များ​ကို မုန့်​သည်မအား​ြပ​ေသာ် မှန်​ေြကာင်း​ဆိုမှ လက်​ေကာက်များ​ ၊ မုန့်​သည်မ ၊ ရဟန်း​ အား​လံုး​တို့​ကို မင်း​ြကီး​အား​ အပ်​ေလ၏။

ြမန်မာမင်း​လည်း​ အမတ်ဒိန်အား​ ြကီး​စွာချီး​​ေြမှာက် ပူ​ေဇာ်​ေလသတည်း​။

" မင်း​အမတ်ဒိန် ၊ သူရဲအိမ် ၊ ​ေကျာက်စိန်ပံုမယွင်း​ "

(ကဝိလက္ခဏာသတ်ပံု)