မြန်မာ့ဂုဏ်ရည် ရာဇဝင်ဖတ်စာ

လက်ရံုးရည် နှလံုးရည်နှင့် ြပည့်စံုေသာ အနန္တသူရိယ

ပုဂံ နရပတိစည်သူ မင်းြကီးသည် တစ်ရံခါေသာ် စစ်ကိုင်း တစ်ဖက်ရှိ ဘုရားနှစ်ဆူကို ထီးေတာ်တင်မည်ဟု ေရွှေဖာင်ေတာ်နှင့် ဆန်လာခဲ့၏။ ထိုအခါ မိေကျာင်းြကီး တစ်ေကာင်သည် ေရွှေဖာင်ကို ေကျာကုန်းြဖင့် ရွက်၍ ချုပ်ကိုင်ေလ၏။ ရမန်ငေထွး ဟူေသာ သူရဲေကာင်းသည် ေရထဲသို့ဆင်း၍ ငုပ်ြပီးေသာ် မိေကျာင်း​နှင့် ဖက်သတ်ကာ သန်လျက်ြဖင့် ထိုးေလရာ မိေကျာင်း ေသေလ၏။

ဤသူရဲေကာင်းသည် ကျားကို တစ်ေယာက်ချင်း ၊ ဆင်ကို တစ်ေယာက်ချင်း သတ်နိုင်၏။ ဆင်တို့ ၊ ကျား​တို့မှာ ကုန်းေပါ် ြဖစ်၍ သတ်နိုင်သည် ရှိေစ ၊ မိမိ မြမင်နိုင်ေသာေနရာ မိေကျာင်း၏ နယ်ြဖစ်ေသာ ေရထဲသို့​ဆင်း၍ သတ်ဝံ့သည်မှာကား အလွန်အံ့ဩ ချီးမွမ်းဖွယ် ြဖစ်၏။

မင်းြကီးလည်း ဤရဲရင့်ေသာ ရမန်ငေထွးကို ' အနန္တသူရိယ ' ဟူေသာ အမည်ကို ေပးေတာ်မူ၏။ ထိုေန့မှစ၍ ရပ်စွန်ြပည်နား၌ ခိုးသား ၊ စားြပ ၊ သူပုန် ၊ သူကန် ရှိေသာအခါ အနန္တသူရိယ ကိုသာ ေစေတာ်မူ၏။ အနန္တသူရိယလည်း ရန်သူကို အရှင်ရေအာင် ဖမ်းယူခဲ့သည်သာ များ၏။

နှလံုးရည်ဘက်ကလည်း ြပည့်စံု၏။ ထိုအမတ် သူရဲေကာင်းသည် ေပါင်းေလာင်းရှင် မဟာကဿပ မေထရ​်ြကီး​ကို ဆရာြပု၍ ဘုရား ၊ သိမ် ၊ ေကျာင်းြကီးစွာ ေဆာက်လုပ်ြပီးေသာ် ထိုလှူေသာတန်ဖိုး စရိတ်တို့ကို စာ​ရင်း​ေရး၍ မင်းြကီး ေရှ့ေတာ်ဝယ် ဖတ်ေစြပီးေသာ် သာဓု ေခါ်ေတာ်မူရ၏။

မင်းြကီးကလည်း အနန္တသူရိယသည် ငါ၏အကျိုးကို ယခုဘဝအတွက် ၊ ေနာင်သံသရာအတွက် နှစ်ရပ်လံုး ေဆာင်ရွက်ေပသည်ဟု မိဖုရားငယ်တွင် ြမင်ေသာ (ေဇယျသိခင်္၏ နှမေတာ်) မင်းသမီးနှင့် စံုဖက်ေတာ်မူ၍ ြကီးစွာေသာ အေဆာင်အရွက်တို့ကို ေပးသနားေတာ် မူေလသတည်း။