မြန်မာ့ဂုဏ်ရည် ရာဇဝင်ဖတ်စာ

လက်ရံုး​ရည်ရှိ​ေသာ ​ေမာင်တင့်​တယ်နှင့်​ အသက်ကိုစွန့်​၍ ချစ်​ေသာ နှမတို့​အ​ေြကာင်း​

သာသနာ ၈၈၈ ခုတွင် ပုဂံ၌ မင်း​ြပု​ေသာ ​ေသဉ်လည်​ေြကာင်မင်း​ လက်ထက်အခါက တ​ေကာင်း​ြပည်၌ ပန်း​ပဲ​ေမာင်တင့်​​ေတာ်၏ သား​ ​ေမာင်တင့်​တယ်သည် စွမ်း​ပကား​ ခွန်အား​ြကီး​လှ၍ အလွန်​ေကျာ်​ေစာထင်ရှား​၏။ ငယ်စဉ်ကပင် ဆန်တစ်စလယ်ချက် ၊ တစ်ခွက်ချက် စသည်ြဖင့်​ တက်၍တက်၍ စား​သွား​ရာ ၁၉ နှစ်​အရွယ်​သို့​ ​ေရာက်​ေသာအခါ ဆန်တစ်စိတ် ထမင်း​ကုန်သည် ဆိုသည်။ ဆင်ကို ချီနိုင်၏။ အစွယ်ကို ချိုး​ပစ်​နိုင်၏။ လံုး​ပတ် ထွာဆိုင် ၊ အလျား​ ​ေလး​​ေတာင် ရှိ​ေသာသံ​ေချာင်း​ကို ဦး​​ေခါင်း​၌တင်၍ လက်နှစ်ဖက်ြဖင့်​ ဆွဲ​​ေသာ် ​ေလး​ကိုင်း​ကဲ့​သို့​ ညွတ်လာရ၏။

တ​ေကာင်း​မင်း​ြကီး​ ြကား​​ေသာ် မိမိ၏ ထီး​နန်း​ကို ယူမည်စိုး​သြဖင့်​ " ဖမ်း​၍သတ်​ေလ " ဟု အမိန့်​ထုတ်​ေလ​၏။ ​ေမာင်တင့်​တယ် ြကား​လျှင် ​ေဝး​​ေသာအရပ်သို့​ ​ေြပး​၍ ​ေတာတစ်ခုတွင် ပုန်း​​ေန၏။

မင်း​ြကီး​လည်း​ စိတ်မ​ေအး​​ေသး​၍ မာယာြဖင့်​ ​ေမာင်တင့်​တယ်၏ နှမ ​ေစာမယ်ယာ (ြမတ်လှစွာ) ကို မိဖုရား​​ေြမှာက်ြပီး​​ေသာ် " သင့်​​ေမာင် ခွန်အား​ြကီး​၍ ငါ ြမို့​ဝန်ခန့်​လိုသည် ​ေခါ်​ေလ " ဟု မိန့်​​ေသာ် ယံုြကည်၍ နှမက​ေခါ်ရာ လာ​ေလ၏။

မင်း​ြကီး​လည်း​ ဖမ်း​၍ စံကား​ပင်တွင် ချည်ြပီး​​ေသာ် ထင်း​ မီး​​ေသွး​ အများ​ထည့်​၍ ဖိုကျင်ထိုး​​ေလ၏။ မိဖုရား​ြကား​​ေသာ် အြမန်​ေြပး​လာ၍ " ငါ့​​ေမာင် ငါ့​​ေြကာင့်​ ​ေသရ​ေလသည် " ဟု ထိုမီး​ပံုတွင်း​သို့​ ခုန်ဆင်း​လိုက်​ေလ​၏။ ဆွဲလိုက်ြကရာ ​ေခါင်း​ မျက်နှာကိုသာ ရ​ေလသည်။ ကိုယ်ကား​ ကျွမ်း​​ေလ၏။

ထို​ေမာင်နှမ ​ေသြပီး​​ေနာက် နတ်​ေမာင်နှမ ြဖစ်၍ ထိုစံကား​ပင်တွင် ​ေန​ေလရာ စံကား​ပင်သို့​ လူသူ ကျွဲနွား​ ချဉ်း​ဝင်မိလျှင် ​ေသ​ေလကုန်၏။ မင်း​ြကီး​က ဖမ်း​စား​သည်ဟု ယူဆကာ စံကား​ပင်ကို အြမစ်ပါတူး​၍ ဧရာဝတီြမစ်တွင် ​ေမျာလိုက်​ေလ၏။

ပုဂံသို့​ ​ေရာက်​ေလ​ေသာအခါ ပုဂံ​ေသဉ်လည်​ေြကာင်မင်း​ြကီး​က ထိုစံကား​ပင်ကို ဆယ်ယူ ၊ နတ်​ေမာင်နှမရုပ် ထုြပီး​လျှင် ပုပ္ပါား​​ေတာင်တွင် ထား​​ေလသည်။ ပုပ္ပါး​​ေတာင်ကို ' မဟာဂီရိ ' ဟု ​ေခါ်သြဖင့်​ ' မဟာဂီရိ နတ်​ေမာင်နှမ ' ဟုလည်း​ ​ေခါ်တွင်သည်။ မင်း​မှူး​မတ် ြပည်သူတကာတို့​ တစ်နှစ်တစ်ြကိမ် ပွဲကျင်း​ပ၍ ပသပူ​ေဇာ်ြကကုန်၏။ ထိုနတ်​ေမာင်နှမမှာ ယခုတိုင် ထင်ရှား​လှ၏။

မဟာဂီရိ ​ေမာင်တင့်​တယ်နတ်သံ

(ြမဝတီမင်း​ြကီး​ ဦး​စ ​ေရး​သည်။)
ခါး​စည်း​ငယ်မှ​ေဝသီ​ေလ။ ။ ​ေြကာ့​ရှာလွန်း​သည် ၊ တကျွန်း​တင်ပိုး​ ၊ ဆင်ပုဆိုး​မှာ ပိုး​မမီနှင့်​ ၊ အကျင်္ီငယ်မှ ခါသာ ၊ အလယ်ဖွာကို ၊ ဘယ်ညာ​ေနာက်က ၊ ဖ​ေနာင့်​ကျနှင့်​ ၊ ညာကယပ်​ေတာင် ၊ ခ​ေမာက်ငယ်​ေရွှ​ေပ ၊ ​ေြကာ့​ရွှန်း​​ေဝသည် ၊ သ​ေြပ​ေရာင်နှင့်​ ၊ ​ေြကာ့​​ေခါင်ယဉ်လှ ၊ မယ့်​​ေမာင်ငယ်လာသည် ၊ မသာ​ေတာင်း​ တ​ေကာင်း​ကတဲ့​ ။
နှမငယ်ဆင်း​​ေရာင် ၊ ​ေချာ့​သူ​ေမာင်ကို ၊ အ​ေခါင်ထွတ်တင် ၊ တ​ေကာင်း​ရှင်က ၊ စိတ်တွင်မလံု ၊ မယံု​ေလတယ် ၊ မင်း​စည်း​စိမ်ကို ၊ ထွက်နှိမ်ချိုး​မည် ၊ လုနိုး​မှတ်လို့​ ၊ မှူး​မတ်တို့​အား​ ၊ ဖမ်း​​ေလသတ်​ေလ ၊ မိန့်​​ေတာ်​ေရွှနှင်း​ ​ေစခန့်​ထား​​ေသာ် ၊ ​ေရှာင်ရှား​ငယ် ငါ့​မှာ ၊ လွတ်ရာရုန်း​လို့​ ၊ ပုန်း​​ေနရာတွင် ၊ မာယာြပုြပင် ၊ နှမရင်း​ချာ ၊ လှြမတ်စွာကို ၊ ​ေတာင်ညာတင်လို့​ ၊ ​ေသွး​ငင်ငယ်မှ လှည့်​ြဖား​ ၊ ြမို့​ကွပ်ခန့်​မည် ၊ ​ေရွှခွန်း​ရည်ကို ၊ ယံုြကည်မှား​​ေအာင် ၊ ​ေချာ့​စား​ြပီး​လျှင် ၊ ငါ့​ကိုလျှင်တည့်​ ၊ အရှင်လတ်လတ် ၊ စံကား​ညွန့်​ရှည် ၊ ပင်စည်စည်မှာ ၊ ချည်ကာထား​လို့​ ၊ ​ေရွှဓား​ခံသည် ၊ ​ေရွှလှံြပီး​လို့​ ၊ မီး​နှင့်​သတ်​ေသာ် ၊ နတ်ြကီး​ငယ်မှ စင်စစ် ၊ ငါလျှင်ြဖစ်သည် ၊ ချစ်လို့​မဝ ၊ နှမရင်း​ချာ ၊ ရှင်​ေထွး​လှနှင့်​ ​ေစာမယ်ယာ ၊ ငါ့​မှာမည်ရင်း​ ၊ မဟာဂီရိ ၊ သညီထင်ရှား​ ၊ ​ေမာင်တင့်​တယ်ဟု ၊ ​ေပျာ်ဖွယ်သာသည့်​ ၊ ​ေရွှညာသား​ကို ၊ ြပား​လို့​ချစ်ပါ ၊ မင်း​တကာတို့​ ။

ပုပ္ပါး​နတ်​ေတာင်ဘွဲ့​လကင်္ာ

(​ေရး​သူမသိ)
သိုး​က​ေလး​။ ။ ပုပ္ပါး​နတ်​ေတာင် ၊ အ​ေခါင်ြမင့်​ဖျား​ ၊ စံု​ေတာြပား​၌ ၊ နံ့​ရှား​ြကိုင်လွင့်​ ၊ ခါတန်ပွင့်​သည် ၊ ​ေရွှနှင့်​ယိုး​မှား​ ပန်း​စကား​။
သိုး​က​ေလး​။ ။ စံကား​ပွင့်​နှင့်​ ၊ နှိုင်း​တင့်​နိုး​သည် ၊ ရဲမျိုး​သမီး​ ၊ ​ေမာင်ြကီး​နှမ ၊ ညက်လှြပာစင် ၊ မယ့်​သည်ပင်သည် ခရီး​သား​။
သိုး​က​ေလး​။ ။ ြမိတ်လွတ်စုလည်း​ ၊ ငယ်ကတည်း​က ၊ ကျွမ်း​ဝင်ြကသည် ၊ ​ေမွး​တူဖရင်း​ ၊ မျိုး​သည်မင်း​နှင့်​ ၊ ချစ်ြခင်း​စုရံုး​ သက်ထက်ဆံုး​သည် ၊ နှလံုး​မြခား​ ​ေစာင့်​တရား​။
​ေဆွမိမင်း​ ။ ။ မျက်သုတ်နီစင် ၊ ရထည်း​ဖျင်နှင့်​ ၊ ကျိုင်း​စင်ြမဝါ ၊ မတ်ြကီး​လျာကို ၊ မယ်သာြကိုက်မိ တုမရှိ။

(ဤအထက်ပါ နတ်သံနှင့်​ လကင်္ာတို့​ကို က​ေလး​သူငယ်တို့​ လံုး​​ေစ့​ပတ်​ေစ့​ နား​လည်ရန် မလို)
သိုး​ = ဦး​ထုပ်
သည်ပင် = လင်​ေယာကျ်ား​
ြမိတ်လွတ် = တစ်ပတ်လျိုဆံထံုး​
စုလည်း​ = ဦး​စွန်း​ (ပါဠိ စူဠမှ လာသည်)
မျိုး​သည်မင်း​ = လင်​ေယာကျ်ား​
မျက်သုတ် = မျက်နှာသုတ်ပဝါ
ရထည်း​ = ပိတ် (​ေပါရာဏ)
ဖျင် = အကျင်္ီ (​ေပါရာဏ)
ကျိုင်း​ = အ​ေဆာင်အ​ေယာင် ထီး​ (​ေပါရာဏ)